Üşüştü karıncalar,
değdi can tenime.
soldu toprağın rengi
deşildi
yüreği,
korkularında haykırdı
her bir yanı kederle.

yorgundu benim kadar ben,
ağlayan toprak anaydı.

bazen sesiz ve çaresizce
bizi izlerken bizden.

bazen haykırmaktaydı
bizden daha derin bir izden.
öfkeyle,
bakarkan yüzümüze.!

bizden utanmıştı
utancından,
kör olan her yanımızla.

her uyandığında
biraz daha
acıyordu
gönlü karalı.

vurduk kazma, kürek ile
vurdukça bağrına
acı verdik taa
derin yüreğine.

oysa ki toprağın tenindeydi
her bir can ayrı bir yerden.!

acıtmayin toprağın
yazgısını,
acıtmayin
hey beyler ve efendiler.!!

ben ağlayan toprak anayim.

İpek Bayrak..6.11.2013